müzeyyen getir dudaklarını

bigün şöyle bişey oldu, üniversite yılları, Gediz ile İzmir'den İstanbul'a gidiyoruz. Otobüste kulaklıklar falan dağıtıldı, eti meyveli kekimizi yedik, kolamızı içtik, üstüne kesmedi bi de su içtik. Manisayı geçtik, gece yolculuğu, heralde Balıkesir civarlarında falanız. Önümüzdeki koltukta yaşlı bir amca ile teyze oturuyorlar. Kulaklarında kulaklıklar, kendileri fısıldaştıklarını zannediyolar ama gayet yüksek sesle konuşmaları duyuluyor.Amcanın bir "amca çantası" var. Eşi soruyor, "bey çantayı ne yaptın" amca cevap veriyor "hanım bak bak yukarıya koydum, kimse çalmasın diye de askısını aşşağıya sartkıttım, gözüm üzerinde, heh heh heh" biz arka koltukta kıkırdıyoruz. Fısıldaştıklarını zanneden bu yaşlı çiftten gecenin ilerleyen saatlerinde şöyle bir ses daha geldi.
amca - " müzeyyen, müzeyyen getir dudaklarını"
teyze hafif kıkırdak, cilveli, hafif mahçup; "aman bey bir gören olur"
amca - " bişey olmaz, bişey olmaz, kim görecek"

bu "müzeyyen müzeyyen getir dudaklarını" repliği, hala dillerde dolanır durur.