Postacı geldi, çantasını kurcaladı ve bize ait olan zarfları tezgaha atıp gitti.
Diktörgen zarflardan birinin sol üst köşesinde büyük harflerle Ö S Y M yazıyordu.
mektup bana gelmiş, açtım bir baktım üniversite sınav sonuçları.
O zamanlar tercihler sınava girmeden yapılıyordu, bizden sonrakilere ise kobay misali hep değişik taktikler uyguladılar, halen doğru sistemi bulamadılar.
Aaaaaa o da ne Boğaziçi yazıyor. Meslek Yüksek okulu, elektronik bölümü. 207.küsür puan hemde
Açıkcası sevinmekle birlikte çok da şaşırmadım. Zaten meslek lisesi mezunuyum, onun katkısı var, liseyi okul birincisi bitirmişim, onun katkısı var. Hem falcı teyze de İstanbul'da B ile başlayan bir üniversiteyi kazanacaksın demişti :) ( o zamanlar Bahçeşehir falan yok B ile başlayan tek üniversite boğaziçi :))
Neyse, zarfı aldım, bizim patron üst katta odasında, IBM x386 makinesinin başında, spiral merdivenlerden üst kata çıktım, demir kapıyı tıklatıp içeri girdim. " baba üniversiteyi kazandım, İstanbul Boğaziçi" dedim. Gayet tepkisiz bana baktı, "gerek yok gitme" dedi.
Testis geçiyorum sanıyorsunuz değil mi? Hayır. Yemin ederim öyle dedi. Bunu söyleyen adam işletme bitirmiş, bunun üstüne iktisat programına falan katılmış biri. Hadi onu da geçtim babam yahu. Annem desen tekstil mühendisi eeee ben üniversiteye gitmiyecekmişim. O dönemlerde üniversite bitirmeyene kız bile vermiyolar :P hehehe
Ola ki sonunu getirebilirsem :) bu yazının asıl özü babamın taaa o zamanlarda yine haklı çıktığı ile ilgilidir. :)
Tövbe estafurullah der gibi başımı 20-25 derecesağa çevirip, aşağıya işimin başına döndüm.
Konu komşu soruyor, arkadaşlar arıyor, olum ne yaptın sınavı, nereyi kazandın diyorlar, şöyle ağız dolusu "koydum oluummmm boğaziçiiii" falan diyemedim.
94 krizi patlak verdi, bizim işler sarpa sardı, babam atelyeleri kapattı. Üniversiteye gitme, gerçekten gerek yok dedi. Gel zaman git zaman, rahmetli Sayit amca, Baruh amca, dayım, vs derken ben paketlenip Güzelyalı yarma sokağından uzaklaşarak izmir-istanbul otobüsüne bindim.
İstanbul'da indim, indim ama tam köyden indim şehre durumu. İstanbul'un yanında İzmir'e büyükşehir ünvanını niye vermişler ki diye falan düşünüyo insan.
İlk sene hazırlık, ama advanced sınıftayım, öğleden sonra başlıyo dersler akşam 17'ye kadar. 14 kişilik yurt odasında herkes tosura tosura öğleye kadar uyuyor, ben hayatımda 10 a kadar uyumamışım. Neyse başladım iş aramaya, İlk olarak okul kantininde işe başladım. Sabah erkenden gidiyordum, temizlik, ardından çayı demliyor, siparişe göre çay tost falan ne olursa hazılıyorum. Ama çalışma saatleri kısıtlı, dolayısıyla geliri az oluyordu. Sonraları Etiler'de şuanki gloria jeans ya da starbucks o zamanlar pizza hut. Kapısında da bizimle çalışmak ister misiniz? yazıyor. Neyse girdim içeri, iş ilanı kem küm derken, supervisor denilen cadaloz geldi. Nerde öğrencisin dedi? Daha bo demeden hatun bana bir çemkirdi, anlatamam. Siz boğaziçililer ukala oluyosunuz, 1 gün gelip 3 gün gelmiyosunuz falanda filanda, dur durak bilmeden sayıp sövdü. Neyse ordan çıktım.
Akmerkez o zamanların yegane alışveriş merkezi. İçeri girdim, dolanıyorum, bir yandan da kaybolmıyayim diye girdiğim kapı ve dükkanları kerterize almaya çalışıyorum :)
Dükkanların camlarında bizimle çalışmak ister misiniz diye yazılar var. İçeri gireceğim, ama aklımda cadaloz supervizor ve sesleri yankı yapıyor. "ne ne ne ne bo bo bo bo ğaz ğaz ğaz içi içi içi içi içi mi mi mi mi ... " heheh yazıda yankı efekti çok eğlenceli o o o lu lu lu lu yo yo yo yo muş muş muş muş . :)
Girdim dükkanlardan birine ama soramadım bile. Bişeylere bakıyomuş gibi yapıp çıktım. Sonra bir başkası, sonra bir diğeri. Taa ki LC waikiki ye girene kadar. Bu sefer sorucam dedim kendi kendime, ve akmerkezdeki ilk işimi aldım.
Bu yazı düşündüğümden uzun olacak galiba.... şimdilik ara vereyim, daha sonra devam ederim
0 comments:
Post a Comment